Do wszystkich członków Rodziny Wincentyńskiej,
Łaska i Pokój naszego Pana Jezusa Chrystusa,
niech będą w naszych sercach teraz i na zawsze!
Obecny 2013 rok był pamiętnym wydarzeniem. Przeżywaliśmy „Rok Wiary”, który zbiegł się z 50 rocznicą rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II. Był to również rok „dwóch papieży”, który ofiarował nam dwa nieoczekiwane wydarzenia: rezygnację Papieża emeryta Benedykta XVI i wybór papieża nie-europejczyka, Papieża Franciszka.
Jednak wydarzeniem, które mnie głęboko poruszyło była beatyfikacja 42 członków Rodziny Wincentyńskiej w Tarragonie, w Hiszpanii. Księża Misjonarze, Siostry Miłosierdzia i jedna osoba świecka – wszyscy oni oddali swoje życie za wiarę katolicką. Członkowie Rodziny Wincentyńskiej w Hiszpanii, podobnie jak męczennicy wincentyńscy poprzednich pokoleń, żyli i ponieśli śmierć głosząc Jezusa Chrystusa w służbie Ubogim. Jest to mocne świadectwo do rozważenia w tym „Roku Wiary”.
Adwent, który zbiega się z końcem roku kalendarzowego, jest czasem nadziei i odnowy. Przypada on w czasie zmiany pór roku, gdy dni stają się coraz krótsze i chłodniejsze, i zaczyna się zima. Adwent jest jak płonący węgiel, podtrzymujący żar duszy prowadząc ją ku coraz głębszej rzeczywistości: Bóg działa w naszym świecie niezależnie od czasu i pory roku. W Jezusie Chrystusie odnajdujemy podstawę naszej nadziei i drogę odnowy.
W dzisiejszym świecie bardzo potrzebujemy nadziei i odnowy. Żyjąc charyzmatem wincentyńskim jesteśmy nękani trwającymi wojnami, przemocą, ubóstwem, głodem i niesprawiedliwością. Jednak nie są to „problemy do rozwiązania”, ale drzwi prowadzące do solidarności z całą rodziną ludzką. Adwent budzi i odnawia nasze serca w nadziei pokładanej w Chrystusie, naszej Drodze, Prawdzie i Życiu.
Wydarzenie: Wcielenie
Teksty Pisma Świętego na Adwent wyrażają pragnienie Izraela, pragnienie nie tylko przymierza, ale połaczenia: łącznik ludzki, by wypełnić przepaść między niebem a ziemią. Izajasz przepowiedział to, o czym chrześcijanie już wiedzą i co przepełnia ich radością: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel, to znaczy «Bóg z nami»” (Iz 7, 14). Zanim przyjmiemy „Boga z nami” powinniśmy się przygotować do otrzymania tego wspaniałego daru. Tu właśnie czas Adwentu – ze swoimi pieśniami, czytaniami, liturgią – pomoże nam przygotować się do przeżywania Uroczystości Wcielenia.
Czytania na Adwent, zaczerpnięte głównie z Księgi Proroka Izajasza i z Ewangelii według Świętego Mateusza, ofiarują nam bogatą mozaikę biblijną ukazującą to, czego pragnie Bóg dla rodziny ludzkiej. Izajasz używa żywych obrazów: wspinania się na „górę Pana” (2,1-3); „spragniony kraj” zmieniający się w „krynice wód” (35,7) i w „królestwo pokoju”, gdzie „wilk zamieszka z barankiem… cielę i lew paść się będą pospołu, i mały chłopiec będzie je poganiał” (11,6-8). Obrazy Izajasza symbolizują moc stwórczą Boga na rzecz dobra; Boże pragnienie niesienia nam uzdrowienia i nadziei.
Ewangelia według Świętego Mateusza również przedstawia wspaniałe obrazy na Adwent. Są nimi wezwania Jezusa: „Czuwajcie więc… bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie” (24,42.44); wołanie Jana Chrzciciela: „Wydajcie więc godny owoc nawrócenia” (3,8); i dzieło Jezusa, który głosi Królestwo Boga: „Niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni, głusi słyszą… ubogim głosi się Ewangelię” (11,5). W tych mówiących o Odkupieniu opisach, nasz Zbawiciel, staje się jednym z nas aby dopełnić dzieło Boże i zbawić ludzkość. Zatem, w czasie Adwentu podejmijmy postanowienie pozwalając, by Pismo Święte inspirowało naszą wyobraźnię i pogłębiało nasze utożsamianie się z Panem Jezusem.
Rezultat: Przemiana
Nie wystarczy tylko „cieszyć się” zewnętrznymi oznakami Adwentu i rozkoszować się „wspaniałością opowiadania o Bożym Narodzeniu”. Adwent, podobnie jak wszystkie momenty życia i liturgii Kościoła, jest czasem formacji dla przemiany. Wzywa nas do naśladowania Chrystusa, który „będąc bogatym dla nas stał się ubogim, aby nas ubóstwem swoim ubogacić.” (2Kor 8,9). Ubóstwo podjęte przez Jezusa dla nas i bogactwo, jakim nas obdarzył przyszły przez jego Wcielenie, gdy Jezus „wcielił się” w naszą ludzką kondycję. W jaki sposób „wcielamy” Chrystusa w nasze życie?
Dar calkowitego oddania się nam Jezusa ustanwia punkt odniesienia dla naszego bycia uczniami i przeżywania naszego charyzmatu wincentyńskiego. Adwentowe przemianiające przesłanie jest takie, że przyjście i narodziny naszego Zbawiciela, najwyższym potwierdzeniem przez Boga wartości człowieczeństwa i godności każdej osoby. Jako uczniowie Chrystusa powinniśmy odłożyć na bok nasze poszukiwania osobistego statusu, bezpieczeństwa i wygody , i stać się współpracownikami Chrystusa, pozwalając, aby potrzeby „bliźnich” stały się naszymi własnymi troskami.
Ofiarowanie samego siebie z miłości do Boga i w służbie bliźniemu jest najpiękniejszym podarunkiem, jaki możemy ofiarować na Boże Narodzenie lub w innym okresie roku. Ofiarowanie się nas samych dla dobra innych, szczególnie dla naszych Panów i Mistrzów, Bożych Ubogich, jednoczy nas z Jezusem i całą rodziną ludzką przez Niego odkupioną. Adwent to czas przemiany na drogę miłości, która uwidacznia się w solidarności z innymi.
Solidarność z innymi prowadzi nas do jedności z Chrystusem, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać swoje życie, jako okup za wielu” (Mk 10,45). W świecie, w którym obfituje cieprpienie, strach paraliżuje, a ubodzy są lekceważeni, pomniejszani i wykorzystywani „Dobra Nowina” może wydawać się pustą obietnicą. Lecz, kiedy stajemy się solidarni w imię Jezusa potwierdzamy Bożą miłość do wszystkich oddając nasze życie w służbę Ewangelii. Podobnie jak nasi Święci Założyciele, Wincenty i Ludwika „w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień”(2Kor 5,20).
Odpowiedź: żyć cnotami wincentyńskimi
Jeden z moich ulubionych plakatów, który kiedyś otrzymałem, przedstawia podwórko małego wiejskiego domu. Pośrodku znajduje się kobieta rozwieszająca pranie do wysuszenia, scena znana w całym świecie. Plakat przekazuje proste przesłanie: „Miłość to ciężka praca”. Jakże to prawdziwe! Czasem „ciężką pracę” jaką jest bycie uczniem można odczuwać jako przytłaczającą, a nawet niemożliwą. Oto jak rozpoczyna się przemiana: pozwolić aby Osoba Jezusa i droga Świętego Wincentego kształtowały nasze życie, tak byśmy stali się pęłnym cnót rozszerzeniem Ewangelii.
Dla kroczenia za Chrystusem i służenia Ubogim w solidarności z nimi, Święty Wincenty kładł nacisk na cnoty prostoty i pokory. Minęły wieki, a one nada są na czasie! Z prostotą mówimy otwarcie i szczerze, aby powiedzieć co myślimy i myśleć co mówimy. Pokora utrzymuje nas zakorzenionymi w miłości Boga i nie pozwala, by nasze osobiste uprzedzenia powstrzymywały nas od służby Jezusowi. Te cnoty były dla Wincentego duchową mapą drogową, pomagały mu poruszać się po terenie jego życia wewnętrznego i wspaniałomyślnie odpowiadać wymaganiom apostolatu. Mówił: „Nasz Pan, Jezus Chrystus mieszka i ma upodobanie tylko w pokornych sercach, w prostocie słów i czynów” (Coste XII, Konferencja 2 maja 1659, str. 222-223).
Podczas obecnego Adwentu poświęćmy czas, by zbadać poziom prostoty i pokory w naszym własnym życiu. Często w sprzeczności ze „zwyczajami świata”, były one istotne w życiu Jezusa i Świętego Wincentego. Podczas moich podróży, zawsze budują mnie spotkania z członkami Rodziny Wincentyńskiej żyjącymi cnotami prostoty i pokory w słowach i czynach. Nasz Ojciec Święty, Papież Franciszek, inspiruje świat swoim wspaniałym świadectwem prostoty i pokory. Rozważmy jego poniższe słowa:
„Zobacz, jest Ktoś, któ chce twego dobra – Ktoś, kto wzywa cię po imieniu – Ktoś, kto cię wybrał. Jedyną rzeczą, o którą cię prosi jest to, abyś pozwolił się kochać.”
To najodpowiedniejsze uczucie wtedy, kiedy rozpoczynamy naszą adwentową wędrówkę. Niech Bóg Was błogosławi!
Wasz brat w Świętym Wincentym,
[–] G. Gregory Gay CM
Przełożony Generalny
LIST NA ADWENT 2013 jest także dostępny w serwisie Sribd.com w ośmiu językach (kliknij na zdjęcie lub zeskanuj kod dla urządzeń przenośnych)
Tags: Adwent, CM, Duchowość, featured, formacja, Gregory Gay, listy, Przełożony Generalny, Rodzina Wincentyńska
