Przed rozpoczęciem konklawe, 12 marca 2013 przed południem kardynałowie oraz wierni zgromadzili się w Bazylice św. Piotra w Watykanie aby modlić się w intencji wyboru nowego Papieża. Mszy św. „pro elegendo Pontifice” przewodniczył dziekan Kolegium Kardynalskiego, ks. Kardynała Angelo Sodano. Prezentujemy tłumaczenie pełnego tekstu wygłoszonej przez niego homilii.
Drodzy Koncelebransi,
Szanowni przedstawiciele władz,
Bracia i Siostry w Chrystusie,
„Na wieki będę opiewał łaski Pana” to śpiew, który po raz kolejny rozbrzmiał przy grobie Apostoła Piotra w tę doniosłą godzinę historii świętego Kościoła Chrystusowego. Są to słowa psalmu 89, które pojawiły się na naszych ustach, aby oddać chwałę, złożyć podziękowanie i skierować błaganie do Ojca, który jest w Niebie. Piękny łaciński tekst [tego psalmu]: “Misericordias Domini in aeternum cantabo” wprowadził nas w kontemplację Tego, który czuwa zawsze z miłością nad Kościołem, podtrzymując go w jego wędrowaniu poprzez wieki o ożywiając go przez swego Świętego Ducha.
Także my dziś, właśnie z tym wewnętrznym usposobieniem, chcemy oddać się z Chrystusem Ojcu, który jest w Niebie, aby dziękować Mu za pełną miłości asystencję, którą nieustannie otacza swój Kościół, a szczególnie za światły pontyfikat, którym nas obdarzył poprzez życie i dzieła 265 Następcy św. Piotra, umiłowanego papieża Benedykta XVI, wobec którego ponawiamy w tej chwili całą naszą wdzięczność.
W tym samym momencie chcemy dziś uprosić u Pana tę łaskę, aby – poprzez pasterską troskę Ojców Kardynałów – zechciał niebawem obdarzyć innym Dobrym Pasterzem swój Kościół święty. Podtrzymuje nas, to pewne, w tej godzinie, wiara w obietnicę Chrystusa co do niezniszczalnego charakteru Kościoła. Jezus, istotnie, powiedział do Piotra: „Ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 18,18).
Bracia moi, czytania Słowa Bożego, które właśnie usłyszeliśmy, mogą nam pomóc lepiej pojąć tę misję, jaką Chrystus powierzył Piotrowi i jego Następcom.
1. Przesłanie miłości.
Pierwsze czytanie proponuje nam słynne mesjańskie proroctwo z drugiej części Księgi Izajasza, tej części, która nazywa się “Księgą Pocieszenia” (Iz 40-66). Jest to proroctwo skierowane do ludu Izraela na wygnaniu babilońskim. W tym proroctwie Bóg zapowiada że wyśle Mesjasza, pełnego miłosierdzia, Mesjasza, który będzie mógł powiedzieć: “Duch Pana Boga nade mną… posłał mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, bym opatrywał rany serc złamanych, zapowiadał wyzwolenie jeńcom i wolność uwięzionym, abym ogłosił rok łaski od Pana “(Iz 61:1-3).
Spełnienie tego proroctwa zrealizowało się w Jezusie, który przyszedł na świat, aby uobecnić miłość Ojca do ludzi. Jest to miłość, która w sposób szczególny daje o sobie znać szczególnie w zetknięciu z cierpieniem, krzywdą, ubóstwem, z wszelkimi słabościami człowieka, zarówno fizycznymi jak i moralnymi. Zauważa to zwłaszcza znana encyklika Jana Pawła II “Dives in misericordia”, który napisał: ” sposób, w jaki miłość objawia się w języku biblijnym jest słusznie nazywany miłosierdziem (tamże, 3).
Ta misja miłosierdzia została później powierzona przez Chrystusa pasterzom Kościoła. Ta misja angażuje każdego kapłana i biskupa, a jeszcze bardziej odnosi się do Biskupa Rzymu, Pasterza Kościoła powszechnego. Do Piotra bowiem Jezus powiedział: “Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? … Paś owce moje “(J 21, 15). Znany komentarz św. Augustyna do tych słów Jezusa mówi: “zadaniem miłości jest zatem karmić stado Pana”, “sit amoris officium feed dominicum gregem” (Evangelium W Iohannis, 123, 5, PL 35, 1967).
W rzeczywistości, to miłość motywuje Pasterzy Kościoła do wykonywania ich misji w służbie ludziom w każdym czasie, od najbardziej bezpośredniej służby charytatywnej, aż po najwyższą służbę, jaka jest niesienie ludziom światła Ewangelii i mocy łaski. To właśnie wskazał nam Benedykt XVI w swoim orędziu na Wielki Post w tym roku (patrz: n. 3). „Pojawia się bowiem niekiedy tendencja do ograniczania „miłości bliźniego” do solidarności lub zwykłej pomocy humanitarnej. Trzeba natomiast pamiętać, że największym dziełem miłości jest właśnie ewangelizacja, czyli „posługa Słowa”. Nie ma bardziej dobroczynnego, a zatem bardziej miłosiernego działania na rzecz bliźniego niż łamanie chleba Słowa Bożego, dzielenie się z nim Dobrą Nowiną Ewangelii, wprowadzanie go w relację z Bogiem: ewangelizacja jest największą i pełną promocją osoby ludzkiej. Jak pisze sługa Boży Papież Paweł VI w encyklice Populorum progressio, właśnie głoszenie Chrystusa jest pierwszym i zasadniczym czynnikiem rozwoju (por. n. 16).
2. Przesłanie jedności
Drugie czytanie pochodzi z Listu do Efezjan napisanego przez apostoła Pawła w Rzymie podczas jego pierwszego uwięzienia (62-63 A.D.). Jest to podniosłe pismo, w którym Paweł przedstawia misterium Chrystusa i Kościoła. O ile pierwsza część jest bardziej doktrynalna (rozdz. 1-3), druga, do której należy tekst, którego wysłuchaliśmy, ma bardziej duszpasterski ton (rozdz. 4-6). W tej części Paweł uczy praktycznych konsekwencji przedstawionej doktryny i rozpoczyna mocnym apelem o jedność Kościoła: „…zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój”. (Ef 4,1-3).
Św. Paweł wyjaśnia następnie, że w jedności Kościoła istnieje różnorodność darów, zgodnie z wieloraką łaską Chrystusa, ale ta różnorodność pozostaje w funkcji budowania jednego Ciała Chrystusa: „On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego”. (por. 4, 11-12).
Właśnie dla jedności Jego Mistycznego Ciała, Chrystus następnie posłał swego Ducha Świętego i jednocześnie ustanowił swoich apostołów, z których pierwszym jest Piotr jako widzialny fundament jedności Kościoła. W naszym tekście św. Paweł wyjaśnia nam, że wszyscy musimy współpracować w budowaniu jedności Kościoła, ponieważ aby ją osiągnąć konieczne jest „utrzymywanie łączności dzięki …więzi umacniającej każdy z członków” (por. Ef 4:16). Wszyscy jesteśmy więc wezwani do współpracy z Następcą Piotra, widzialnym fundamentem takiej jedności Kościoła.
3. Misja Papieża
Bracia i siostry w Panu, dzisiejsza Ewangelia mówi o Ostatniej Wieczerzy, kiedy Pan powiedział do Apostołów: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12). Tekst ten jest także związany z pierwszym czytaniem z proroka Izajasza opisującym postępowanie Mesjasza i przypomina nam, że zasadniczą postawą Pasterzy Kościoła jest miłość. Taka miłość, która popycha nas do oddania życia za naszych braci. Jezus mówi nam, w istocie: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,12). Fundamentalną postawą każdego dobrego pasterza jest zatem oddanie życia za owce (por. J 10,15). Jest to szczególnie prawdziwe w odniesieniu do Następcy Piotra, Pasterza Kościoła powszechnego. Ponieważ im wyższy i bardziej powszechny jest urząd pasterski, tym większa musi być miłość Pasterza. Dlatego w sercu każdego Następcy Piotra, zawsze brzmi echo słów Boskiego Mistrza skierowane pewnego dnia do pokornego rybaka z Galilei, „Diligis me plus his? Pasce agnos meos… pasce oves meas” – „ Czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci? Paś moje baranki… paś moje owce” (por. J 21,15-17). Podążając w nurcie tej posługi miłości wobec Kościoła i wobec całej ludzkości, ostatni Papieże byli inicjatorami wielu dobroczynnych inicjatyw także wobec narodów i całej międzynarodowej wspólnoty, pracując nieprzerwanie na rzecz sprawiedliwości i pokoju. Módlmy się, aby przyszły Papież mógł kontynuować to nieustanne dzieło na poziomie całego świata.
Ta posługa miłości stanowi niewątpliwie część wewnętrznej natury Kościoła. Przypomniał to papież Benedykt XVI, kiedy nam powiedział: „także posługa miłości jest konstytutywnym wymiarem misji Kościoła i niezbywalnym wyrazem samej jego istoty” (List apostolski w formie Motu proprio Intima Ecclesiae natura, 11 listopada 2012, wstęp; por. Encyklika Deus caritas est, n. 25)
To posłannictwo miłości jest wymiarem własnym Kościoła, a w sposób szczególny Kościoła w Rzymie, który – według pięknego wyrażenia św. Ignacego Antiocheńskiego – jest Kościołem, który „przewodniczy w miłości”, „praesidet caritati” (zob. Ad Romanos, wstęp; Lumen gentium, n. 13)
Bracia moi, prośmy Pana, aby udzielił nam nowego Najwyższego Pasterza, który podejmie w duchu hojności tak szczytną misję. Prośmy Pana przez wstawiennictwo Matki Najświętszej, Królowej Apostołów, wszystkich Męczenników i Świętych, którzy w ciągu wieków ozdobili chwałą ten nasz Kościół rzymski. Amen!
Tags: Dziedzictwo, historia, homilie, konklawe, Kościół, liturgia, Sodano, Watykan
