30 czerwca 2010 Ojciec Święty Benedykt XVI ogłosił nominację Nuncjusza Apostolskiego w Polsce. Z chwilą objęcia archidiecezji gnieźnieńskiej ks. abp. Józef Kowalczyk (de facto nominacji na to stanowisko 8 maja) zakończył swoją misję dyplomatyczną w Polsce, która trwała od 26 sierpnia 1989. Potwierdziły się wcześniejsze informacje, że nowym przedstawicielem Stolicy Apostolskiej nad Wisłą będzie wytrawny, bezkompromisowy, długoletni dyplomata abp. Celestino Migliore, arcybiskup tytularny Canosy, dotychczasowy Obserwator Watykanu przy ONZ.
Nominat będzie 35. Nuncjuszem Apostolskim w Polsce od 1555 (kard. Luigi Lippomano), siódmym od czasu odzyskania niepodległości w 1919 i drugim od wznowienia pełnych stosunków dyplomatycznych w 1989. W trakcie II wojny światowej na Polskę została rozszerzona jurysdykcja Nuncjysza w III Rzeszy (po uczieczce bp Cortesi) a jednocześnie utworzono funkcję chargé d’affaires przy polskim rządzie na uchodźstwie (dwóch przedstawicieli). W czasach PRLu nie było oficjalnego przedstawiciela dyplomatycznego Watykanu w randze nuncjusza co było spowodowane wypowiedzeniem przez polskie włądze konkordatu z 1925 r. W tym czasie funkcjonowała stała Delegacja w Polsce, a delegatami było kolejno dwóch hierarchów.
Jak dotąd większość mianowanych Nuncjuszy w Polsce to Włosi. O wysokiej randze i znaczeniu placówki nad Wisłą może świadczyć fakt, że spośród wszystkich pełniących tę funkcję trzech zostało papieżami, trzech w chwili nominacji było kardynałami, a pozostali (za wyjątkiem abp Filippo Cortesi’ego, który rónież jako jedyny sprawował urząd w Polsce dwukrotnie) po zakończeniu misji w Polsce otrzymywali kapelusze kardynalskie. Warszawa to jedna z najstarszych Nuncjatur Apostolskich. W krajach, w których stosunki dyplomatyczne z Watykanem są na mocy konkordatu Nuncjusz Apostolski pełni z urzędu funkcję Dziekana Korpusu Dyplomatycznego (w okresie PRL funkcję tę sprawował najstarszy wiekem ambasador z tzw. Krajów Demokracji Ludowej).
Na placówkę do Warszawy abp Migliore przybywa po raz drugi. Pierwszy raz był tutaj w latach 1988 – 1992 jeszcze jako prałat praktycznie organizując od zera przedstawicielstwo dyplomatyczne Watykanu w Polsce. Nieoficjalnie mówi się, że abp Migliori całkiem dobrze mówi po polsku, a na pewno dobrze rozumie ten język. Uważa się też, że mocno angażował się pracę nad zawarciem konkordatu między Polską i Stolicą Apostolską.
Celestino Migliore urodził się 1 lipca 1952 w Cuneo. Studia teologiczne rozpoczął w Studio Teologico Interdiocesano di Fossano. Doktorat z prawa kanonicznego uzyskał na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie. W roku 1977 ukończył Papieską Akademię Kościelną, a od roku 1980 rozpoczął pracę w dyplomacji watykańskiej. Jego pierwszą placówką była Angola, gdzie pełnił funkcję attaché i drugiego sekretarza. Stamtąd został przeniesiony do Nuncjatury Apostolskiej w Stanach Zjednoczonych, skąd w 1988 roku trafił do Egiptu.
W latach 1989-1992 pracował w Nuncjaturze Apostolskiej w Warszawie. Od kwietnia 1992 roku abp Migliore był stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej w Radzie Europy w Strasburgu. W latach 1995-2002 pracował w watykańskim Sekretariacie Stanu. Jako Podsekretarz ds. Relacji z Państwami był odpowiedzialny za nawiązywanie stosunków dyplomatycznych z krajami azjatyckimi, między innymi z Chinami, Koreą Północą i Wietnamem. W tym czasie wykładał również dyplomację kościelną na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim.
30 października 2002 roku Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim i stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej w Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, wynosząc go do godności tytularnego arcybiskupa Canosy.
26 stycznia 2006 otrzymał doktorat honoris causa St. John’s University w Nowym Jorku, jednej z największych katolickich uczelni w Stanach Zjednoczonych założonej i do dzisiaj prowadzonej przez Zgromadzenie Misji (Prowincja Wschodnia USA). W czasie swojej misji przy ONZ wielokrotnie zwracał się o pomoc i współpracę do Vincentian Center działającego przy St. John’s University.
Nie raz abp Migliore podpadł międzynarodowej, poprawnej politycznie opinii publicznej. Wiele razy jako „ambasador” przy ONZ zabierał głos w sprawach obrony życia, czy to w sprawach szeroko rozumianej obyczajowości.
To jego głosem Watykan sprzeciwił się konwencji o prawach osób niepełnosprawnych. Choć brzmi to kuriozalnie (co Watykan chce od osób niepełnosprawnych?), to w ten sposób zablokował poparcie dla aborcji. Ktoś w dość sprytny sposób do dokumentu o osobach niepełnosprawnych wstawił zapis o planowaniu rodziny, który jednoznacznie zmierzał w kierunku legalizacji usuwania ciąży. Nie trzeba chyba pisać jaki „pułapka” wywołała skandal. Watykan sprzeciwił się konwencji o prawach niepełnosprawnych. Prawda była inna. Watykan sprzeciwił się mordom na niewinnych dzieciach nienarodzonych.
Podobny rozgłos wywołała rezolucja ONZ w sprawie depenalizacji homoseksualizmu. Są jeszcze takie kraje, gdzie za skłonności seksualne można trafić do więzienia. Migliore w imieniu papieża sprzeciwił się tej rezolucji, zaznaczając, że Watykan jest przeciwny karaniu homoseksualizmu, ale przyjęcie tej rezolucji może doprowadzić do niefortunnych interpretacji tego dokumentu.
Do tej beczki dziegciu liberalne media dolewały arcybiskupowi czasem łyżeczkę miodu. Tak jak wtedy, gdy gorąco zachęcał (i popierał) Włochów, którzy podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ, jako główni inicjatorzy doprowadzili do podjęcia rezolucji wzywającej do wprowadzenia powszechnego moratorium na wykonywanie kary śmierci.
[wykorzystano materiały z kosciol.blox.pl]
Tags: Kościół, nuncjatura, Polska, Watykan
