Wyjaśnienie dlaczego Siostry Miłosierdzia odnawiają co rok śluby

Transkrypcja nagrania:

25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego blisko 20 tysięcy Sióstr Miłosierdzia na całym świecie odnawia swoje Śluby. To nie jest po prostu odnowienie poświęcenia się, lecz ponieważ w poprzednią noc ich śluby wygasają. A każda Siostra podejmuje decyzję czy poświęci się Bogu składając śluby następnego dnia. Nasze śluby różnią się od ślubów innych zgromadzeń w tym zakresie, że są roczne to znaczy, że za każdym razem składamy je na jeden rok. Składamy także czwarty ślub, służby Ubogim razem z pozostałymi ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Aby to wszystko zrozumieć musimy cofnąć się do korzeni, do początków Sióstr Miłosierdzia w siedemnastowiecznej Francji. Bieda była ogromna w tamtych czasach w miastach i na wsi, zdewastowanych przez wojnę, głód i choroby. Będąc  człowiekiem współczującym Wincenty a Paulo został wezwany, by jakoś odpowiedzieć na przerażające potrzeby, które widział wokół siebie. Wcześniej zorganizował kobiety w grupy znane jako Bractwa Miłosierdzia, które rozprzestrzeniły się na całą Francję, a w stolicy, Paryżu, niemal w każdej parafii było Bractwo. Niektóre wielkie damy Francji zaangażowały się i chodziły do domów ubogich, leczyły ubogich, dostarczały ubogim żywność i lekarstwa. Przez jakiś czas to się dobrze sprawdzało, ale po jakimś czasie niektóre z nich zmęczyły się i zaczęły wysyłać swoją służbę w zamian za siebie. Wincenty a Paulo mówił, że to nie wystarczająco. On i jego współpracownica, Ludwika de Marillac przeżywali ten problem. Opatrzność Boża przyniosła rozwiązanie. Małgorzata Naseau, dobra wiejska dziewczyna, przybyła do Paryża i zaoferowała się do pomocy przy posłudze chorym i ubogim. Oczywiście, Wincenty był zachwycony. Pojawiły się kolejne dziewczęta. Głównie pracowały z Paniami, na parafiach. Wincenty poprosił Ludwikę by kontaktowała się z nimi. Po jakimś czasie zauważyła, że one potrzebują być razem, we wspólnocie. Oraz, że potrzebowały ochrony i instrukcji. Powiedziała więc Wincentemu i po początkowym oporze zgodził się. A Ludwika wzięła pierwsze cztery dziewczęta do swojego domu 29 listopada 1633 r. I to był początek Sióstr Miłosierdzia.

Wincenty przyszedł i instruował je. Chciał, aby przede wszystkim były dobrymi chrześcijankami, ale pragnął również, aby całkowicie oddały się Bogu, na służbę Chrystusowi w Ubogich. I wystrzegał się jak ognia wszystkiego co zaszeregowałoby je jako zakonnice. Nie, żeby miał coś przeciwko zakonnicom, ale w tamtych czasach zakonnice żyły za klauzurą. A Wincenty chciał, aby jego dziewczęta swobodnie wychodziły na ulice miasta i do domów Ubogich. Przez jakieś osiem lat nie wspominano o ślubach. I pewnego dnia napomknął o nich, tak na próbę. A ziarno trafiło na żyzny grunt. Rok później, w 1642, Ludwika i cztery dziewczęta złożyły śluby wieczyste. Odtąd, przez jakiś czas śluby były opcjonalne. Niektóre składały śluby wieczyste, niektóre składały śluby roczne, a niektóre nie składały żadnych. Następnie, w roku 1660, już po śmierci Założycieli, stało się standardem, że wszystkie Siostry składają śluby po pięciu do siedmiu latach, a potem śluby są jednoroczne. Ta praktyka przetrwała po dziś dzień.

Możecie zapytać, po co to. Ponieważ obecnie, większość zakonnic ze ślubami wieczystymi może przychodzić i odchodzić do swoich posług. Przypuszczam, że dzieje się tak, ponieważ w dużej mierze jest to część naszej tożsamości i jako takie Kościół nas uznał. Stąd każda Siostra Miłosierdzia bardzo oczekuje 25. marca – uroczystości Zwiastowania Pańskiego, kiedy może odnowić swoje zobowiązanie wobec Pana. I w tym dniu wielka fala odnowy przepływa przez całe Zgromadzenie, które dzisiaj jest obecne w około 90 krajach na całym świecie.

– test oryginalny opublikowany w  New Beginnings (vol. 6 no. 3), newsletter of D.C. Irish Province w march 2010.