W Rodzinie Wincentyńskiej znajduje się wiele wspólnot religijnych, których duchowość oparta jest na charyzmacie św. Wincentego, w tym Zgromadzenie założone przez św. Elżbietę Seton. Do nich należy również wspólnota Sióstr Miłosierdzia z Cincinnati. Jej założycielką była kobieta, która bardzo dobrze znała św. Elżbietę Seton. Od niej się nauczyła, że:
“Serce pełne miłości jest sanktuarium, w którym chce zamieszkać Bóg”. – Matka Małgorzata Farrell George
Małgorzata Farrell George była założycielką Sióstr Miłosierdzia w Stanach Zjednoczonych i kobietą głęboko zaangażowaną w rozwój katolicyzmu w Ameryce. Zanim założyła tę nową wspólnotę prowadziła szkoły i sierocińce w sześciu miastach Ameryki.
Urodziła się w Sligo, w Irlandii, w 1787 roku. Jej rodzina wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Tam zmarł jej ojciec i rodzeństwo, prawdopodobnie na skutek epidemii żółtej gorączki. Wkrótce Małgorzata i jej matka, Bridget Farrell, przeprowadziły się do Baltimore w stanie Maryland.
Gdy miała około 20 lat wyszła za mąż za Lucas`a George, profesora w St. Mary’s College. W przeciągu sześciu miesięcy od ślubu, Lucas został ranny w wypadku i zmarł. W tym tak bardzo trudnym okresie Małgorzata urodziła córkę, ale dziecko zachorowało na koklusz i zmarło.
W tym czasie Elżbieta Seton przybyła do Baltimore, aby otworzyć szkołę. Obie kobiety poznały się poprzez kontakt z księżmi Sulpicjanami w St. Mary’s. Odtąd ich przyjaźń rozwinęła się i trwała przez całe ich życie.
Elżbieta Seton wraz z rodziną przeprowadziła się do Emmitsburga, małej wioski na zachód od Baltimore. Razem z nią przybyło kilka kobiet, które stały się zalążkiem amerykańskich Sióstr Miłosierdzia założonych przez Elżbietę Seton. Nowe Zgromadzenie miało swój początek w 1809 roku, a Elżbieta nadal prowadziła swoją szkołę. Małgorzata przyjaźniła się z Elżbietą Seton, z którą korespondowała i którą przynajmniej raz odwiedziła w Emmitsburgu.
W 1812 roku Małgorzata razem ze swoją matką udała się do St. Joseph’s, gdzie wstąpiła do Sióstr Miłosierdzia, Zgromadzenia założonego przez Elżbietę Seton. Jej matka, która została wdową w wieku czterdziestu siedmiu lat, zatrzymała się w Domu Macierzystym Sióstr, a później sama wstąpiła do Zgromadzenia.
Wkrótce po zatwierdzeniu Konstytucji nowego Zgromadzenia przez arcybiskupa John’a Carrolla rozpoczął się pierwszy nowicjat, a Małgorzata była jedną z pierwszych siedemnastu Sióstr, które złożyły śluby zakonne 19 lipca 1813 roku, po ukończeniu 17-miesięcznego okresu żyjąc we wspólnocie według nowych Reguł i umacniając swoje powołanie.
Umiejętności Małgorzaty jako lidera i dobrej organizatorki zostały natychmiast zauważone i wykorzystane zarówno we wspólnocie jako osoby odpowiedzialnej za sprawy finansowe, jak i w szkole, w której zostałanauczycielką historii, księgowości, francuskiego i pisania.
W Filadelfii i Nowym Jorku Siostry Miłosierdzia otworzyły nowe dzieła, a w 1819 roku Małgorzata została mianowana dyrektorem nowojorskiego sierocińca dla uchodźców. Dla Małgorzaty był to początek ponad czterech dekad pracy edukacyjnej i społecznej w różnych miastach od wybrzeża Atlantyku po środkowy zachód Ameryki.
Kiedy Małgorzata wyjeżdżała z Emmitsburga do Nowego Jorku, pożegnała się z Elżbietą Seton po raz ostatni. Przyszła Święta, Elżbieta Seton, od kilku lat cierpiała na schyłkową chorobę i ostatecznie uległa gruźlicy 4 stycznia 1821 roku. Po śmierci Elżbiety, Małgorzata wróciła do Emmitsburga, by na trzy lata objąć kierownictwo Kolegium Św. Józefa.
Jej następnym zadaniem było otwarcie szkoły w pobliskim Frederick w Stanie Maryland. Małgorzata przez dziewięć lat kierowała tym przedsięwzięciem, które obejmowało dużą szkołę, sierociniec i internat dla studentów. Z Frederick Małgorzata została wysłana do Richmond w Stanie Wirginia, gdzie ponownie została poproszona o otwarcie szkoły.
W Richmond, podobnie jak w Frederick, ona i jej towarzyszki doświadczyły antykatolickiej bigoterii, którą Małgorzata odnotowała w swoim dzienniczku z takim wpisem: “Nigdy,
w żadnym okresie życia, nie czułem się tak całkowicie odizolowana i obca, daleko od moich przyjaciół i domu”.
W 1837 roku Małgorzacie ponownie zostały powierzone sprawy finansowe wspólnoty, dlatego wróciła do Emmitsburga, aby podjąć swoje obowiązki. Podczas czteroletniego pobytu w Domu Macierzystym opracowała księgę rachunkową, “listę wszystkich osób, które w Baltimore od początku wstąpiły do naszej wspólnoty. . ., “oraz Dzienniczek Św. Józefa, uroczy dziennik, pełen osobistych spostrzeżeń, a także opis codziennego życia w Domu Macierzystym i w szkole.
Następnie została przydzielona do kierowania szkołą i ośrodkiem dla uchodźców, prowadzonym przez Siostry w Bostonie. Ta posługa została rozpoczęta dekadę wcześniej
i przez ten czas służyła prawie czterystu dzieciom, gdzie każdego roku napływało coraz więcej osób a rosnąca liczba imigrantów powiększała populację miasta.
Następne zadanie, w lutym 1845 roku, przeniosło Małgorzatę do Cincinnati w Ohio, do centralnej części w zachodnich Stanach Zjednoczonych. Tutaj Małgorzata przejęła opiekę nad sierotami uchodźców i nad szkołą Św. Piotra, misją Sióstr Miłosierdzia otwartą w 1829 roku.
Kilkanaście lat później amerykańskie Siostry Miłosierdzia założone przez Elżbietę Seton zostały członkami francuskich Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. Małgorzata
i niektóre inne Siostry ze wspólnoty w Cincinnati uważały, że aby pozostać wierną wizji Elżbiety Seton, muszą raczej opuścić tę wspólnotę niż zostać przyłączone do francuskiego Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Arcybiskup zaoferował wsparcie dla założenia diecezjalnej wspólnoty Sióstr Miłosierdzia w Cincinnati. W ten sposób, 25 marca 1852 roku, utworzono Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia z Cincinnati. Nowa wspólnota natychmiast zaczęła przyjmować nowe członkinie. Siostry nadal prowadziły szkołę i sierociniec oraz pierwszy katolicki szpital St. John’s w Cincinnati.
Kiedy odbyły się pierwsze wybory na przełożoną generalną w lutym 1853 r., Małgorzata George została wybrana Matką Generalną. Pomimo sześćdziesięciu pięciu lat jej mądrość, doświadczenie, entuzjazm i gorliwość przyciągały inne kobiety, a Zgromadzenie szybko się rozwijało. Otwarte zostały nowe szkoły w 1853 i 1854 roku. Została również zakupiona posesja na pierwszy dom macierzysty. W ciągu sześciu lat, kiedy służyła jako Przełożona Generalna, Małgorzata nadzorowała wzrost i zmiany zachodzące w nowym Zgromadzeniu.
Dnia 2 lutego 1862 roku Małgorzata świętowała swój Złoty Jubileusz jako Siostra Miłosierdzia. W listopadzie powróciła do Mount, do Domu Macierzystego Świętego Wincentego, gdzie spędziła kolejne sześć lat na wózku inwalidzkim na skutek udaru mózgu. Odwiedzali ją często uczniowie z Kolegium, seminarzyści, księża i oczywiście siostry a ona służyła im poradami. Małgorzata zmarła cichutko w listopadzie 1868 roku.
Adaptacja ze strony internetowej Sióstr Miłosierdzia z Cincinnati przez Judith Metz, S.C.
[artykuł pochodzi ze strony międzynarodowej Sióstr Miłosierdzia – filles-de-la-charite.org – w ramach serii pt. "Powołanie do Świętości", w której prezentowane są, jedna osoba w danym miesiącu, sylwetki Sióstr Miłosierdzia na ich drodze do świętości.]
Tags: Call to Holiness, Filles-de-la-Charite.org, Rodzina Wincentyńska, Siostry Miłosierdzia, Święci i Błogosławieni
