Ksiądz Richard McCullen urodził się w 27 lipca 1926 r. w Droghedzie, na wschodzie Irlandii jako syn Paddy’ego i Evy McCullen.  Do Zgromadzenia Misji został przyjęty 7 września 1945 r. po studiach w St. Patrick’s College w Armagh w Północnej Irlandii i wcześniejszych w Narodowym Seminarium w Maynoth. W 1948 otrzymał z wyróżnieniem licencjat z jęz. angielskiego na Irlandzkim Uniwersytecie Narodowym, a a następnie przez cztery lata studiował teologię. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 maja 1952 r.

Po święceniach kontynuował studia w Rzymie, gdzie w 1956 r. uzyskał tytuł Doktora Prawa Kanonicznego. Po powrocie do Irlandii przez 11 lat był profesorem Prawa Kanonicznego, dyrektorem studentów i Superiorem w St. Kevin’s, studium teologicznym w Glenhart. Przez kolejne 12 lat do 1975 r. był ojcem duchownym w seminarium w Maynooth, w którym do kapłaństwa przygotowywało się niemal 90% irlandzkich duchownych diecezjalnych. W 1975 został Wizytatorem Prowincji Irlandii. W trakcie sprawowania tego urzędu poświęcił wiele uwagi i energii rozwojowi misji Zgromadzenia w Nigerii, która od początku była kwitnącym dziełem Prowincji. (W 1998 misja przekształciła się w wice-prowincję, a w 2010 została samodzielną prowincją).

Na Konwencie Generalnym w 1980 r. został wybrany 21 następcą św. Wincentego a Paulo. Jako Przełożony Generalny przykładał dużo wagi kontynuowaniu misji Zgromadzenia założonego przez św. Wincentego a Paulo i dostosowania go zmieniającego się świata i różnych kultur.  Urząd sprawował przez dwie kadencje do 1996 r.

W trakcie swojego urzędowania doprowadził do zredagowania i aprobowania nowych, współczesnych Konstytucji zarówno Zgromadzenia Misji jak i Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Był w ciągłym i częstym kontakcie z Prowincjami. Przyczynił się do rozwoju Rodziny Wincentyńskiej w takim kształcie w jakim ja znamy obecnie. Szeroko propagował duchowość wincentyńską. Zredagował Ratio Formationis,  zachęcał Konfratrów do poszerzenia swoich horyzontów i postrzegania Zgromadzenia jako całości a nie tylko lokalnych prowincji.

W latach 1993 – 1995 Ksiądz McCullen był ojcem duchownym w Saint Patrick’s College w Dublinie. Od 1996 r. do śmierci  mieszkał w Saint Paul’s College w Dublinie.  Zmarł 24 grudnia 2015 r. o godz. 6 rano w trakcie snu w Domu Prowincjalnym w Rezydencji Najświętszego Serca na Sybil Hill w Raheny w Dublinie w Irlandii. W ostatnich tygodniach przed śmiercią jego stan zdrowia znacznie się pogarszał. Wszyscy Konfratrzy mieli świadomość, że czas jest policzony. Dzień wcześniej zasłabł i przewrócił się. W tym samym dniu po raz ostatni spotkał się ze swoją siostrą Mary, której zdrowie jest również bardzo wątłe.  Znacznie wcześniej umarli dwaj bracia Księdza Richarda – Oliver i Jim.  W smutku pozostawił nie tylko Siostrę i jej męża Billy’ego, ale również siostrzenicę, bratanków, pra-siostrzenicę i pra-bratanków.

Znał siedem języków, którymi dobrze się posługiwał, a jak wspomina jego kuzyn Dermot, uwielbiał dżem malinowy domowej roboty. Od wielu lat miał konto na Facebook-u, który bardzo lubił. Miał swój profil na Google+ i w serwisie LinkedIn, a także, chociaż mało używane, konto na Twitterze wszystkie założone wcześniej niż wielu z nas.

Uroczystości pogrzebowe zaplanowano na poniedziałek i wtorek, 28-29 grudnia 2015 w Dublinie:

Poniedziałek, 28 grudnia:
16.00 – 18.00 czasu miejscowego (17.00-19.00 w Polsce) – wystawienie trumny z ciałem zmarłego w kościele św. Piotra w Phibsboro w Dublinie.
18.00 – obrzęd wprowadzenia ciała zmarłego do świątyni

Wtorek, 29 grudnia:
12.00 (13.00 w Polsce) – Msza św. pogrzebowa w kościele św. Piotra w Phibsboro w Dublinie a po niej odprowadzenie na cmentarz wspólnotowy w St. Vincent’s Castleknock College w Dublinie.

Od redakcji: Na zakończenie swojego dwunastoletniego urzędowania jako 22. Przełożony Generalny tak pisał:

“W chwili intymnego ujawnienia się św. Wincenty tak wspomina jeden dzień: « są we mnie dwie rzeczy: wdzięczność i brak zdolności do nie chwalenia dobra »(Abelly, III, s. 208, I wyd. ang.). Na zakończenie mojego mandatu Przełożonego Generalnego odnajduję wiele wdzięczności w moim sercu za wszystko dobro jakie ujrzałem w dwóch Wspólnotach Św. Wincentego, oraz jeszcze więcej wdzięczności za wszystko co otrzymałem od naszych Wspólnot Wincentyńskich. Nie jest mi trudno chwalić dobro, które ujrzałem i którego doznałem. Trudnością jest dla mnie dostrzec jego pełną rozciągłość i odnaleźć odpowiednie wyrazy wdzięczności. Jednak ciągle pracuję nad tą trudnością. Pośród tych, z którymi pracowałem widziałem wielkie pokłady dobroci. Wobec ówczesnych Asystentów, a w szczególności Wikariusza Generalnego, ks. Miguela Péreza Floresa, którego kompetencja i lojalność na przestrzeni dwunastu lat prowadziły mnie po trudnych terenach, mam nieoceniony dług wdzięczności. Pozwólcie, że wyrażę także moją wdzięczność Siostrom i Konfratrom, którzy pracowali ze mną w Kurii Generalnej, a których dobroć, jakiej byłem codziennym świadkiem i beneficjentem. G.K. Chesterton powiedział, że ‘wybieramy naszych przyjaciół, ale Bóg wybiera nam bliźnich’.  Wśród bliźnich, jakich Bóg dał mi w Kurii znalazłem wspaniałych przyjaciół.

Czyż mógłbym zakończyć lepiej niż słowami, którymi św. Wincenty kończy nasze Reguły Wspólne: « Musimy włożyć to sobie trwale do głowy, że kiedy wykonujemy wszystko to o co zostaliśmy poproszeni, to musimy, naśladując radę Chrystusa, powiedzieć sobie, że jesteśmy nieużytecznymi sługami, że wykonaliśmy to o czego od nas oczekiwano i, że rzeczywistości nie możemy bez niego nic uczynić » (CR XII, 14) “ [Richard McCullen, dzieła wybrane, Deep Down Things, New York City Press, 1995]