web analytics

Ks. Tomaž Mavrič CM – List na Wielki Post 2019 do Rodziny Wincentyńskiej

utworzone przez | mar 3, 2019 | listy, okólniki, Przełożony Generalny, Rodzina Wincentyńska | 0 komentarzy

W tegorocznym liście na Wielki Post Ks. Tomaž Mavrič CM, 24. nastepca św. Wincentego, zaprasza nas do rozważania na temat Kierownictwa Duchowego, Sakrtamentu Pojednania oraz Dzielenia się Wiarą.  Tekst listu możecie przeczytać pod zdjęciem lub pobrać go i/lub otworzyć online (w Scribd) w jednym z ośmiu języków korzystając z linków na samym dole.

pobierz jako PDF Otwórz w Scribd

List na Wielki Post 2019
Pielgrzymka serca
Kierownictwo duchowe – Sakrament Pojednania – Dzielenie się wiarą

Drodzy członkowie Rodziny Wincentyńskiej z całego świata,

Niech łaska i pokój Jezusa zawsze będą z nami!

Rozpoczynając Wielki Post, z głęboką, duchową radością dziękujemy Jezusowi za ten święty czas w ciągu roku, który pomaga zrozumieć i zobaczyć oczami serca czyny naszego Pana wypływające z Jego nieskończonego miłosierdzia względem nas, innych i całej ludzkości.

Jak to miało miejsce w poprzednich listach, będziemy kontynuowali refleksję nad ele-mentami, które ukształtowały duchowość wincentyńską i sprawiły, że św. Wincenty a Paulo stał się mistykiem Miłosierdzia. W ostatnim liście na Adwent przywołaliśmy jedno z głównych źródeł, z którego czerpał Wincenty jako mistyk Miłosierdzia, czyli codzienne rozmyśla-nie. W tym liście na Wielki Post chciałbym podjąć refleksję nad pozostałymi źródłami, które uczyniły ze św. Wincentego mistyka Miłosierdzia, a są nimi: kierownictwo duchowe, Sakrament Pojednania oraz dzielenie się wiarą.

Zachęcam wszystkich, aby czas Wielkiego Postu stał się czasem pielgrzymowania, pielgrzymką serca: do Serca Jezusa i naszego serca. Jeżeli te dwa serca spotkają się ze sobą, jeżeli będą napełnione tymi samymi myślami i pragnieniami, wszelkie podjęte kiedykolwiek przez nas działania, będą święte. Jezus napełni swą obecnością nasze serce – nawet jego najskrytsze zakamarki – i stanie się ono według Jego Serca.

W Archiwach Domu Macierzystego Zgromadzenia Misji znajdują się dwa wykazy konferencji, które św. Wincenty wygłosił w Domu Świętego Łazarza. Pierwszy – sporządzo-ny przez René Alméras, Asystenta Domu Macierzystego, który później jako Przełożony Generalny został następcą Wincentego – dotyczy okresu między 1656 i 1660. Drugi, spisany przez Jana Gicquel, zastępcę Asystenta, obejmuje lata 1650-1660. Żaden z tych wykazów nie jest kompletny, ale daty i podane tematy konferencji z lutego 1652, 1653, 1654 i początku marca 1655 pozwalają się domyślać, że Wincenty kierował swe słowo do konfratrów co roku, na początku Wielkiego Postu. Wyglądało to następująco:

Luty 1652 – O dobrym przeżyciu Wielkiego Postu
♦  Jakie obowiązki mamy, by przeżyć Wielki Post pobożniej i poprawniej niż inni?
♦  Co każdy powinien uczynić, by dobrze przeżyć Wielki Post? (SVP XII, 438) [1. Św. Wincenty a Paulo, Listy Konferencje Dokumenty, tłumaczenie z francuskiego Ks. dr Józef Kapuściak CM, Wydawnictwo Instytutu Teologicznego Ksiżey Misjonarzy w Krakowie. Tam, gdzie cytat mozna odnaleźć w przetłumaczonych i opublikowanych tomach w języku polskim, tam podajemy odniesienia do tego tłumaczenia z adnotocja „SVP” (przyp. red.) ]

Sam Wincenty mówi, że każdego roku członkowie Konferencji Wtorkowych rozma-wiali o właściwym przeżywaniu Wielkiego Postu (CED XI, 89) [2. Saint Vincent de Paul / Correspondance, Entretiens, Documents, dzieło Piotra Coste’a powstałe w latach 1920-1925 w XIV tomach.  Skrót „CED” odpowiada tytułowi francuskiemu. Często spotyka się również nazwę „Coste”.  Tam, gdzie cytat pochodzi z nieprzetłumaczonego na polski tomu umieszczono odwołanie do wydania francuskiego (przyp. red.)], a chociaż w konferencjach do Sióstr Miłosierdzia znajdujemy zaledwie kilka nawiązań do tego tematu, trudno sobie wyobrazić, by go nie omawiał również z Siostrami.

Niestety, nie zachowała się żadna z konferencji Wincentego o Wielkim Poście. W jego listach i innych pismach pojawiają się gdzieniegdzie jakieś odniesienia, lecz większość jego wypowiedzi na ten temat zaginęła. Świadomi znaczenia, jakie Wincenty nadał „właściwemu przeżywaniu Wielkiego Postu”, podejmujemy pielgrzymkę, pielgrzymkę serca, rozważając trzy ważne źródła obecne w tradycji i duchowości wincentyńskiej, to znaczy: kierownictwo duchowe, Sakrament Pojednania i dzielenie się wiarą.

Kierownictwo duchowe

Kierownictwo duchowe, jako pomoc na naszej drodze życia, polega na zwyczajnej i poufnej rozmowie z kierownikiem duchowym o swych radościach i troskach, codziennych zmaganiach, sukcesach i porażkach. Niewiele jest rzeczy bardziej pomocnych w radzeniu sobie z intensywnymi uczuciami, troskami i problemami niż rozmowa z „osobą godną zaufania”, która nas rozumie i zna pułapki mogące pojawić się na naszej drodze. Walki, jakich doświadczamy w delikatnych sprawach, takich jak seksualność, są często kłopotliwe, ale szczera rozmowa o nich z doświadczonym kierownikiem duchowym jest zazwyczaj pierwszym, najmądrzejszym krokiem, by im zaradzić.

Św. Wincenty często mówił o potrzebie kierownictwa duchowego. Dn. 23 lutego 1650 napisał do Siostry Joanny Lepintre: „To prawda, moja Siostro, że kierownictwo duchowe jest bardzo pożyteczne; to miejsce, gdzie otrzymuje się radę w trudnościach, zachętę w zniechęceniu, schronienie w pokusach, siłę w przygnębieniu. Mówiąc na koniec, to źródło dobrodziejstw i pociech, kiedy kierownik jest miłosierny, rozważny i doświadczony” (CED III, 614). I odwrotnie: gdy problemy są zbyt długo tłumione albo sami staramy się je rozwiązać, mogą one powodować ogromne zamieszanie w nas i ostatecznie eksplodują. Wincenty był świadomy, że praktyka kierownictwa duchowego niestety popada w zapomnienie po święceniach kapłańskich lub złożonych ślubach. Dlatego też wyraźnie ją zalecał kandydatom do święceń przybywającym na rekolekcje do Domu Świętego Łazarza (CED XIII, 142).

Cel rozmowy z duchowym przewodnikiem, jasno wyrażony od czasów Ojców i Matek Pustyni, jest prosty: chodzi o czystość serca. Dlatego też Wincenty zalecał kierownictwo duchowe przynajmniej kilka razy w roku (por. Reguły Wspólne Zgromadzenia Misji X, 11), zwłaszcza w czasie rekolekcji lub w okresach liturgicznych, takich jak Wielki Post.

Podobnie jak św. Wincenty a Paulo, który tak wyraźnie wzywał wszystkich Kon-fratrów, Siostry i ogólnie osoby konsekrowane, by miały kierownika duchowego, osobę godną zaufania, miłosierną, rozważną i doświadczoną, ja również chciałbym zachęcić każdego członka Rodziny Wincentyńskiej – konsekrowanego lub świeckiego – by miał kierownika duchowego, który by mu towarzyszył w pielgrzymowaniu. Św. Wincenty usilnie prosił osoby konsekrowane, aby nie ograniczały kierownictwa duchowego jedy-nie do okresu formacji początkowej (Postulatu, Seminarium Internum, Seminarium), ale by przez całe życie było ono częścią ich duchowej drogi.

Każda osoba ustala ze swoim kierownikiem duchowym częstotliwość spotkań poświęconych kierownictwu duchowemu. Nasz Założyciel sugerował, by odbywało się ono przynajmniej kilka razy w roku. Może to być co dwa lub trzy miesiące. Pod tym względem każde zgromadzenie należące do Rodziny Wincentyńskiej ma swoje własne Konstytucje i Statuty, które konkretnie mówią o kierownictwie duchowym i sposobie, w jaki należy je realizować.

Sakrament Pojednania

Papież Franciszek mocno zaakcentował Boże Miłosierdzie. To pierwsze słowo jego dewizy: Miserando atque Eligendo (co możemy swobodnie przetłumaczyć jako: z miłosiernego wyboru Boga). Na początku pontyfikatu, podczas niedzielnej modlitwy Anioł Pański, Ojciec św. polecił zebranym książkę kard. Waltera Kaspera: „Miłosierdzie. Klucz do chrześcijańskiego życia”.

Cztery wieki wcześniej, św. Wincenty również uznał miłosierdzie za rdzeń Dobrej Nowiny. Opisuje je jako „(…) piękną cnotę, o której powiedziano: przymiotem Boga jest miłosierdzie” (SVP XI, 415).

Sakrament Pojednania jest celebrowaniem Miłosierdzia Bożego okazywanego każdemu z nas. To sakramentalny dialog między: (1) Bogiem, który w swym wielkim miłosierdziu nieustannie stara się do nas dotrzeć, i (2) nami, uznającymi potrzebę Jego miłosierdzia. Bóg ofiaruje swój pokój tym, którzy pokornie przyznają się do swoich grzechów.

Powiedzenie prawdy z prostotą jest rzeczą niezbędną w Sakramencie Pojednania, podobnie jak w kierownictwie duchowym. Spowiadamy się, aby szczerze wyrazić nasze grzechy przed Bogiem, przekonani, że Jego uzdrawiająca miłość przychodzi do nas przez znaki sakramentalne. Jakość naszej relacji ze spowiednikiem będzie zależała w dużej mierze od przejrzystości, z jaką się przed nim otwieramy. Konieczne jest zatem, by taka relacja charakteryzowała się swobodną otwartością i troską, by nie starać się ukrywać przed nim „zakamarków” swego życia.

Św. Wincenty a Paulo wzywa, abyśmy często korzystali z tej pomocy, jaką jest Sakra-ment Pojednania, „dla wytrwania w szczerości powołania i ciągłego nawracania się” (Konstytucje Zgromadzenia Misji, 45 § 2). W świetle tej zachęty natchnionej duchem Jezusa, zapraszam każdego członka Rodziny Wincentyńskiej do osobistego i regularnego spotykania się z Jezusem w Sakramencie Pojednania.

Wielu z Was – lub być może nawet większość – spotyka się z Jezusem w Sakramen-cie Pojednania co najmniej raz w miesiącu, a nawet częściej. Chciałbym skorzystać z tej okazji, aby zachęcić tych członków Rodziny Wincentyńskiej, którzy być może nie mają zwyczaju regularnego, comiesięcznego spotykania się z Jezusem w tym Sakramencie, aby odpowiedzieli na Jego zaproszenie i uczynili z tego regularną praktykę na swej duchowej drodze.

Dzielenie się wiarą

Od czasów Wincentego ćwiczenia takie jak: powtórzenie rozmyślania czy praktyka publicznego wyznawania swoich przewinień, dawała członkom jego duchowej rodziny okazję do częstego dzielenia się wiarą i otwartego przyznawania się do swoich błędów. Niestety, z upływem czasu te ćwiczenia stały się nienaturalne i rutynowe, tak że w końcu stopniowo utraciły spontaniczność, która je ożywiała.

Jednakże dzielenie się wiarą nie utraciło na swej wartości. Na przestrzeni wieków wyłoniły się różne jego formy. Ojcowie duchowi przekazali pewne metody czy też etapy dzielenia się, aby pomóc nam wsłuchać się w Słowo Boże, otworzyć się na nie, przyjąć je sercem oraz przyjąć natchnienia Ducha Świętego, aby zrozumieć, co Jezus, poprzez konkretny tekst, chce każdemu z nas powiedzieć. Następnie, z całą prostotą i pokorą dzielimy się tym w grupie czy wspólnocie. To „ziemia święta”, na której czujemy się bezpieczni, gdzie nikt nas nie osądza ani nie krytykuje. Czujemy się tu wysłuchani, akceptowani jak równi sobie, tacy, jacy jesteśmy w danym momencie naszej duchowej drogi. W takim środowisku, wspólnocie, w czasie tego rodzaju spotkań opartych na dzieleniu się wiarą, pogłębiamy naszą relację z Jezusem, z sobą i innymi.

Wincenty lubił, gdy dzielenie było szczere i konkretne. Powiedział:

Dobrą praktyką jest przechodzić do szczegółów w sprawach upo­karzających, gdy ludzka roztropność pozwala nam je wyznać, dlatego że odnosimy z tego korzyść, przezwyciężając odczuwaną przez nas od­razę do tego, by odkryć to, co pycha chciałaby zatrzymać w ukryciu. Św. Augustyn wyznał publicznie nawet swe skryte grzechy młodo­ści, pisząc książkę na ich temat, by cała ziemia wiedziała o wszystkich zuchwalstwach, błędach i o wybrykach nieumiarkowania moralnego. A to naczynie wybrane, św. Paweł, ten wielki apostoł, który był porwany aż do [trzeciego] nieba, czyż nie wyznał, że prześladował Kościół? Nawet o tym napisał, by aż do skończenia świata wiedzia­no, iż był prześladowcą” (SVP XI, 77-78).

Pośród innych form dzielenia się wiarą, które znacie lub możecie praktykować w Waszych wspólnotach lub grupach, pozwólcie, że zaproponuję metodę tzw. „siedmiu kroków”, schemat, który może być wykorzystany w naszych wspólnotach lub w każdej innej grupie.

SIEDEM KROKÓW:

  • Przypominamy sobie o obecności Pana.
    Rozpoczynamy spotkanie jakąś modlitwą lub śpiewem.

  • Czytamy tekst.
    Ktoś odczytuje fragment z Biblii, ze św. Wincentego lub jakiś inny tekst.

  • Wyciszamy się, by Bóg mógł do nas przemówić.
    Przez jakiś określony czas zachowujemy ciszę i pozwalamy Panu przemawiać do nas.

  • Wybieramy słowa lub zdania, które nas poruszyły.
    Każda osoba wybiera krótkie zdanie lub słowo i wypowiada je na głos w modlitwie. Pozostali w tym czasie zachowują ciszę.

  • Dzielimy się tym, co usłyszeliśmy w sercu.
    Co nas osobiście dotknęło w czasie czytania lub modlitwy?

  • Omawiamy to, do czego jesteśmy wezwani, co powinien zrobić każdy z nas lub grupa jako całość.
    Czy jest coś, co powinniśmy uczynić, do czego zostaliśmy wezwani?

  • Modlimy się wspólnie.
    Kończymy modlitwą lub śpiewem.

Dzielenie się wiarą jest „ziemią świętą”, na której zdejmujemy buty, by stanąć przed Jezusem z całą prostotą i pokorą. Dzielenie się wiarą to nie jest czas, by po wysłuchaniu i rozważeniu Słowa Bożego wygłosić krótką homilię albo niedługą egzegezę tekstu, który dopiero co przeczytaliśmy, wcielając się w rolę nauczyciela. Dzielenie się wiarą polega raczej na słuchaniu i rozważeniu tego, co Jezus osobiście mówi do każdego z nas, a następnie podzieleniu się tym z grupą, ze swoją wspólnotą.

Jezus jest Tym, który uzdrawia i jesteśmy zaproszeni, by również uzdrawiać według Jego Serca, pomimo naszych ran. Dzielenie się z grupą czy wspólnotą naszymi słabościami, wyzwaniami, niepokojami i wewnętrznymi zmaganiami jest możliwe wówczas, gdy nie czujemy się zagrożeni, osądzani czy odrzucani, ale obdarzeni głębokim szacunkiem, akcepto-wani, kochani, gdy panuje atmosfera, że czujemy się jak prawdziwi bracia i siostry, serdeczni przyjaciele, którzy pomagają sobie nawzajem na drodze życia.

W naszych wspólnotach życia konsekrowanego prawdopodobnie jesteśmy razem zazwyczaj na Eucharystii, w czasie codziennego rozmyślania, na modlitwie wspólnotowej, posiłkach, rekreacjach, spotkaniach wspólnotowych, itd. Chciałbym zachęcić zgromadzenia życia konsekrowanego, jak również wszystkie świeckie gałęzie Rodziny Wincentyńskiej, aby zastanowiły się nad możliwością ustanowienia dodatkowego spotkania, by dzielić się wiarą według metody, która najlepiej odpowiada danemu zgromadzeniu lub grupie, wybierając spośród tych, które już znacie (a jest ich wiele) albo które zostaną Wam przedstawione. Metoda, którą zaproponowałem w tym liście, to tylko przykład.

Każda wspólnota będzie mogła rozważyć i postanowić, jak często organizować takie spotkania polegające na dzieleniu się wiarą: czy będą one miały miejsce co tydzień, co miesiąc, kilka razy w roku, w zależności od kalendarza liturgicznego czy na podstawie innego przyjętego przez wspólnotę lub grupę harmonogramu. Wiele wspólnot i grup praktykuje już dzielenie się wiarą. Kieruję to zaproszenie i zachętę do tych wspólnot i grup, gdzie nie ma jeszcze tej praktyki.

Oto wspólnie podejmujemy „pielgrzymkę serca”. Bardziej pogłębiona refleksja nad kierownictwem duchowym, Sakramentem Pojednania, dzieleniem się wiarą i przyjęcie ich za stałych „towarzyszy” są gwarancją, że nasza pielgrzymka osiągnie swój cel, a jest nim zjednoczenie naszego serca z Sercem Jezusa, by dotrzeć do serc wszystkich ludzi, jako bardziej skuteczni ewangelizatorzy Ubogich.

Wasz brat w św. Wincentym,

Tomaž Mavrič, CM
Przełożony Generalny


List na Wielki Post 2019 – pliki do pobrania i online:

folder PDF Lista Scribd
English (PDF) English (Scribd)
Español (PDF) Español (Scribd)
Français (PDF) Français (Scribd)
Polski (PDF) Polski (Scribd)
Português (PDF) Português (Scribd)
Italiano (PDF) Italiano (Scribd)
Deutsch (PDF) Deutsch (Scribd)
Slovenčina (PDF) Slovenčina (Scribd)
Nederlands (PDF) Nederlands (Scribd)

0 komentarzy

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Rodzina Wincentyńska na rzecz bezdomności:

VinFlix
VFO

Kategorie

archiwum

Polecane wideo

Obserwuj nas na Twitterze

Pin It on Pinterest

Share This