web analytics

Wyjaśnienie dlaczego Siostry Miłosierdzia odnawiają co rok śluby

utworzone przez | kwi 4, 2016 | Duchowość, historia, Siostry Miłosierdzia, Uncategorized | 0 komentarzy

dc-renew-vows-facebook-polish

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego – 25 marca – Siostry Miłosierdzia na całym świecie odnawiają swoje śluby. W 2016 r. , ze względu na to, że 25 marca wypadł w Wielki Piątek to Zwiastowanie Pańskie zostało przesunięte na poniedziałek po II Niedzieli Wielkanocnej.

Czemu Siostry składają śluby co rok?  S. Pauline Lawlor SM pokrótce wyjaśnia w tym filmie:

 

Pierwotnie artykuł został opublikowany w witrynie cmnewengland.org.

Transkrypcja nagrania:

25 marca, w uroczystość Zwiastowania Pańskiego blisko 20 tysięcy Sióstr Miłosierdzia na całym świecie odnawia swoje Śluby. To nie jest po prostu odnowienie poświęcenia się, lecz ponieważ w poprzednią noc ich śluby wygasają. A każda Siostra podejmuje decyzję czy poświęci się Bogu składając śluby następnego dnia. Nasze śluby różnią się od ślubów innych zgromadzeń w tym zakresie, że są roczne to znaczy, że za każdym razem składamy je na jeden rok. Składamy także czwarty ślub, służby Ubogim razem z pozostałymi ślubami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Aby to wszystko zrozumieć musimy cofnąć się do korzeni, do początków Sióstr Miłosierdzia w siedemnastowiecznej Francji. Bieda była ogromna w tamtych czasach w miastach i na wsi, zdewastowanych przez wojnę, głód i choroby. Będąc  człowiekiem współczującym Wincenty a Paulo został wezwany, by jakoś odpowiedzieć na przerażające potrzeby, które widział wokół siebie. Wcześniej zorganizował kobiety w grupy znane jako Bractwa Miłosierdzia, które rozprzestrzeniły się na całą Francję, a w stolicy, Paryżu, niemal w każdej parafii było Bractwo. Niektóre wielkie damy Francji zaangażowały się i chodziły do domów ubogich, leczyły ubogich, dostarczały ubogim żywność i lekarstwa. Przez jakiś czas to się dobrze sprawdzało, ale po jakimś czasie niektóre z nich zmęczyły się i zaczęły wysyłać swoją służbę w zamian za siebie. Wincenty a Paulo mówił, że to nie wystarczająco. On i jego współpracownica, Ludwika de Marillac przeżywali ten problem. Opatrzność Boża przyniosła rozwiązanie. Małgorzata Naseau, dobra wiejska dziewczyna, przybyła do Paryża i zaoferowała się do pomocy przy posłudze chorym i ubogim. Oczywiście, Wincenty był zachwycony. Pojawiły się kolejne dziewczęta. Głównie pracowały z Paniami, na parafiach. Wincenty poprosił Ludwikę by kontaktowała się z nimi. Po jakimś czasie zauważyła, że one potrzebują być razem, we wspólnocie. Oraz, że potrzebowały ochrony i instrukcji. Powiedziała więc Wincentemu i po początkowym oporze zgodził się. A Ludwika wzięła pierwsze cztery dziewczęta do swojego domu 29 listopada 1633 r. I to był początek Sióstr Miłosierdzia.

Wincenty przyszedł i instruował je. Chciał, aby przede wszystkim były dobrymi chrześcijankami, ale pragnął również, aby całkowicie oddały się Bogu, na służbę Chrystusowi w Ubogich. I wystrzegał się jak ognia wszystkiego co zaszeregowałoby je jako zakonnice. Nie, żeby miał coś przeciwko zakonnicom, ale w tamtych czasach zakonnice żyły za klauzurą. A Wincenty chciał, aby jego dziewczęta swobodnie wychodziły na ulice miasta i do domów Ubogich. Przez jakieś osiem lat nie wspominano o ślubach. I pewnego dnia napomknął o nich, tak na próbę. A ziarno trafiło na żyzny grunt. Rok później, w 1642, Ludwika i cztery dziewczęta złożyły śluby wieczyste. Odtąd, przez jakiś czas śluby były opcjonalne. Niektóre składały śluby wieczyste, niektóre składały śluby roczne, a niektóre nie składały żadnych. Następnie, w roku 1660, już po śmierci Założycieli, stało się standardem, że wszystkie Siostry składają śluby po pięciu do siedmiu latach, a potem śluby są jednoroczne. Ta praktyka przetrwała po dziś dzień.

Możecie zapytać, po co to. Ponieważ obecnie, większość zakonnic ze ślubami wieczystymi może przychodzić i odchodzić do swoich posług. Przypuszczam, że dzieje się tak, ponieważ w dużej mierze jest to część naszej tożsamości i jako takie Kościół nas uznał. Stąd każda Siostra Miłosierdzia bardzo oczekuje 25. marca – uroczystości Zwiastowania Pańskiego, kiedy może odnowić swoje zobowiązanie wobec Pana. I w tym dniu wielka fala odnowy przepływa przez całe Zgromadzenie, które dzisiaj jest obecne w około 90 krajach na całym świecie.

– test oryginalny opublikowany w  New Beginnings (vol. 6 no. 3), newsletter of D.C. Irish Province w march 2010. 


Pobierz tę publikację jako PDF

pauline-lawlor-dcS. Pauline Lawlor SM wychowałą się w Ballyragget, w hrabstwie Kilkenny w Irlandii w latch 30 i 40 minionego wieku.  W 1951 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Przez pięć lat uczyła w szkole podstawowej w North William Street, a przez kolejne 10 lat uczyła w postulacie w Blackrock, w Irlandii. W 1973 r. przybyła do Port Harcourt w Nigerii i udała się do Uyo, gdzie przez jakiś czas mieszkała z postulantkami i poznawała Nigerię. Siostry z Prowincji Irlandii prowadzą misje w Nigerii. Następnie przeniosła się  do Eleme, dzielnicy Port Harcourt, gdzie pełniła funkcję Dyrektorki Seminarium dla trzech pierwszych nigeryjskich Sióstr Miłosierdzia. Przez trzy lata formowała pierwsze kandydatki oraz kolejne, które do nich dołączyły. W 1976 r. wybrano ją Wizytatorką Prowincji Irlandii i opuściła Nigerię. Na Konwencie Generalnym w Rzymie w 1991 r. została wybrana Radną Generalną odpowiedzialną za Prowincje angielsko-języczne Zgromadzenia. Po sześcioletniej kadencji w Domu Generalnym w Paryżu wróciła do Irlandii i zaangażowała się w działalność socjalną w Ballfermot. Aktualnie mieszka w Dublinie.

0 komentarzy

Leave a Reply

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Rodzina Wincentyńska na rzecz bezdomności:

VinFlix
VFO

Kategorie

archiwum

Polecane wideo

Obserwuj nas na Twitterze

Pin It on Pinterest

Share This