Ze strony internetowej Sióstr Miłosierdzia dowiadujemy się, że “może się rozpocząć proces beatyfikacyjny Siostry Teresy Tambelli, Siostry Miłosierdzia. Faktycznie, na prośbę Arcybiskupa Cagliari Arrigo Miglio 16 lutego 2016 r. Konferencja Episkopatu Sardynii zatwierdziła rozpoczęcie procedury zgodnie z przepisami kościelnymi.”

Maria Olga Tambelli – Siostra Teresa – urodziła się 17 stycznia 1884 r.  w Revere, w diecezji  Mantui w Lombardii we Włoszech jako szósta z siedmiorga dzieci Rosy Laina i Giulio Tambelliego, adwokata, zwolennika Garibaldiego podczas sławnej “wyprawy tysiąca”. Ordynariuszem Mantui był wówczas bp. Józef Sarto, późniejszy papież Pius X. Do I Komunii przystąpiła w wieku 7 lat, a niedługo później z rąk bp. Sarto przyjęła sakrament Bierzmowania. Kiedy miała 13 lat zmarli oboje rodzice. Została sierotą. Ukończyła szkołę w Parmie ze średnią lokatą 9/10.  W 1902 roku, mając 18 lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Turynie i odbyła Postulat w Instytucie Alfieri-Carrù.

W 1907 r. zostaje wysłana do pracy w l’Asilo della Marina (przedszkole portowe) w Cagliari na Sardynii. W 1914 r. przybywa tutaj także błogosławiona Siostra Giuseppina Nicoli i zostaje nową Siostrą Służebną. W niej żarliwa dusza Siostry Teresy znajduje zrozumienie i wsparcie i doskonale pasuje do gorliwego dążenia do doskonałości Siostry Giuseppiny.  Zostaje posłana do pracy w szkole, a z inicjatywy Siostry Nicoli jest zaangażowana w kole kobiet w Akcji Katolickiej. Ciężko pracuje nad sobą, co będzie potem wynikało pozostawionych notatek.

Po śmierci Siostry Nicoli kontynuuje jej dzieło jako Siostra Służebna Domu. Przystosowuje nowe normy dla szkoły, przedszkola i laboratorium. W 1941 r. otwiera szkołę średnią prawnie zatwierdzoną przez władze. Kontynuuje pracę z wychowankami zwanymi “Marinelli”.  Gromadzi ich co niedzielę na Mszy św. o godz. szóstej rano w kościele św. Eulalii. Po Mszy, wszyscy udają się do ‘Marina’ (przedszkola) na śniadanie – chleb z mortadelą. Następnie jest katecheza.

Razem z młodszymi siostrami, bierze worki z jedzeniem i chodzi do Lazzaretto di Sant’Elia (szpitala św. Eliasza), następnie do hospicjum dla bezdomnych oraz do grot Palabanda, Monte Urpinu i Is Mirrionis. Ubodzy nie dają jej odetchnąć nawet na chwilę.

Jest otwarta na wszelkie inicjatywy charytatywne, także te najtrudniejsze. Zawsze ma odwagę okazywać miłosierdzie drugim. Pomimo skromnych środków w każde Boże Narodzenie organizuje obiad dla ubogich z całego miasta. Głęboko wierzy w Opatrzność dzięki czemu ani skąpstwo, ani oszczędność nie były mocnymi cechami Siostry Tambelli.

W latach 1940-1943 otwiera l’Asilo della Marina dla wysiedleńców, a w 1943, na krótko, wraz z całą Wspólnotą ucieka do Uras. Nie traci czasu. Wydaje posiłki w kuchni dla ubogich. Organizuje szkołę, prowadzi niektóre lekcje przez cały rok szkolny. Poza tymi zajęciami Siostra Teresa dąży do doskonałości zgodnie z duchowością wincentyńską.

Tak jak w swoich czasach Siostra Nicoli, tak S. Teresa doznaje prześladowań antykościelnych ze strony administracji Mariny, a Prefekt zmusza ją do wygnania na 9 miesięcy. Odznacza się głębokim nabożeństwem do kapłanów, w których widzi Bożych Posłańców. Wspiera powołania kapłańskie. Więcej niż jednemu klerykowi pomaga uzyskać święcenia kapłańskie, częściowo pokrywa koszty pobytu w seminarium, pomaga również rodzinie.

23 lutego 1964, tuż po Mszy Świętej jej serce niespodziewanie przestaje bić. Wiadomość o jej śmierci rozeszła się bardzo szybko po całym Cagliari. Tłumy przyszły pożegnać ją i odprowadzić na cmentarz Bonaria.

Często było słychać modlitwę, której uczyła wszystkich swoich Marianelli: “Jezu, Józefie, Maryjo oddaję Wam moje serce i moją duszę. Jezu, Józefie, Maryjo niech moim ostatnim pożywieniem będzię Święta Eucharystia”

[biografia S. Tambelli na podstawie artykułu S. Rity Columbano w ChiesaSarda.it]