Poniżej prezentujemy przemówienie, które wygłosił ks. G.Gregory Gay CM, delegat na Synod o Nowej Ewangelizacji w imieniu Zgromadzenia Misji, Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia i członków Rodziny Wincentyńskiej na całym świecie:

Moment obecności, słuchania, służby i działania
Klucze Nowej Ewangelizacji

Przemówienie do Synodu Biskupów o Nowej Ewangelizacji
G. Gregory Gay, C.M.
Przełożony Generalny, Zgromadzenie Misji

Dokument Instrumentum Laboris o Nowej Ewangelizacji ukazuje centralną prawdę: “Takie zadanie zwiastowania i głoszenia nie jest zarezerwowane wyłącznie dla niewielu wybranych. Jest to dar udzielony każdemu człowiekowi, który odpowiada na wiarę” (IL, #92).

Dla mnie ta prawda przybrała żywą postać jakieś trzydzieści lat temu, kiedy zostałem powołany do naszej Misjonarskiej misji w Panamie. Tam, doświadczyłem żywego Kościoła; kościoła podejmującego szczere starania by dopasować nauczanie Vaticanum II do rzeczywistości Ameryki Łacińskiej. Formacja świeckich była prowadzona staraniem zgromadzeń zakonnych, duchowieństwa diecezjalnego i biskupów. Doświadczając Słowa Bożego ożywionego w podstawowych wspólnotach chrześcijańskich byłem świadkiem jak entuzjastycznie wiele prostych ludzi przeżywa swoją wiarę.

Powiedziałem wówczas: „to jest Kościół, którego chcę być częścią. Oto Kościół, który przewidział Sobór Watykański II”. Miałem przywilej pracowania w tej części świata przez ponad dwadzieścia lat. Dzięki kolegialnej pracy z biskupami, księżmi diecezjalnymi, zakonnikami i zakonnicami oraz świeckim celem osiągnięcia wspólnego dobra w służbie Kościoła i świata były to dla mnie obietnica i dar Soboru Watykańskiego II. Kościół Ameryki Łacińskiej nadal dokonuje inkulturacji Ewangelii co widać w jego dokumentach od Medelin do Aparecidy, najnowszym i najczęściej cytowanym dokumencie podczas tego Synodu. To był życiodajny i energetyzujący dla mnie czas jako misjonarza w zgromadzeniu zakonnym i obecnie jego Przełożonego Generalnego.

Są trzy momenty spotkania i dwie drogi, które uważam za decydujące dla nowej ewangelizacji a celu głoszenia daru wiary i wzmocnienia odnowy Kościoła:

• Moment obecności: Obecność ma dwa wymiary. Pierwszy, to ta Obecność, którą nazywamy Bogem i druga, obecność, którą odnajdujemy przez nasze otwarcie się na innych. Ci, których Bóg stawia na naszej drodze ukazują osobę Jezusa Chrystua, szczególnie ubodzy, zmarginalizowani i opuszczeni. W obecności Boga możemy nabrać siły do bycia obecnym odważnie i profetycznie dla wszystkich członków Ciała Chrystusa.
• Moment słuchania: Słuchanie zawsze ma dwa kontemplacyjne momenty: wewnętrzny i zewnętrzny. Moment wewnętrzny przeznaczamy na Słowo Boże, Eucharystię, modlitwę Kościoła i doświadczenie Ubogich. W tej „wewnętrznej przestrzeni” naszej duszy pozwalamy Jezusowi wejść w ciszę naszych serc i towarzyszyć nam w codziennej wędrówce. To prowadzi nas do „przestrzeni zewnętrznych” głębszej relacji ze światem i sobą nawzajem. Nim zaczniemy uczyć i przemawiać, najpierw musimy nauczyć się słuchać.
• Moment służby: Będąc obecnymi i słuchającymi pozwalamy łasce Bożej prowadzić nas do służby. Nowa Ewangelizacja przywołuje nas i łączy z trwałym elementem naszej wiary: miłością Boga i służbą bliźnim. „Miłujcie się wzajemnie, jak ja was umiłowałem” (J 13,34). Służba w imię Jezusa działanie i wstawiennictwo nie tylko na rzecz ubogich ale wspólnie z ubogimi. W tyglu służby Kościół odnajduje swoją prawdziwą tożsamość i zbawienie.
• Droga do służby przez cnotę: Ewangelizujemy wkraczając w świat Ubogich, oraz wzrastając w pokorze, prostocie, miłosierdziu i sprawiedliwości. To jest sedno naszego wincentyńskiego dziedzictwa. Opcja preferencji Ubogich jest fundamentalna dla Nowej Ewangelizacji. Przez doświadczenie wspólnoty czynimy Jezusa bardziej widocznym i wiarygodnym; promujemy cywilizację miłości. Żyjąc tymi cnotami zbliżamy się do Boga, siebie nawzajem, do Ubogich, naszych Panów i Mistrzów.
• Droga do działania: z miłością do Boga i do Ubogich, którzy są obrazem Jego Syna Jezusa, możemy uskutecznić nową ewangelizację poprzez odnowione misje ludowe. Przy współpracy zakonników, duchownych i świeckich ewangelizujemy poprzez bycie obecnymi, słuchającymi i służącymi na sposób Jezusa Chrystusa, pierwszego Ewangelizatora. Krocząc drogą cnót, działania i wstawiennictwa nie tylko głosimy i nauczamy Dobrą Nowinę, ale stajemy się Dobra Nowina dla świata. Słowa Jezusa do uzdrowionego młodzieńca również brzmią nam prawdziwie: „Wracaj do domu, do swoich, i opowiadaj im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą.” (Mk 5, 19)

Z pokorą powierzam te myśli i nasze wysiłki podczas tego Synodu Jezusowi Chrystusowi, Ewangelizatorowi ubogich, i Maryi, Jego Matce, Naszej Pani od Cudownego Medalika